سراب

Misagh · 10 خرداد، 1392

عمری به سر دویدم در جستجوی یار:

جز دسترس به وصلِ ویم آرزو نبود

دادم در این هوس، دلِ دیوانه را به باد

این جستجو نبود

هر سو شتافتن پیِ آن یار ناشناس

گاهی زشوق، خنده زدم، گه گریستم

بی آنکه خود بدانم ازین گونه بی قرار

مشتاقِ کیستم!

رویی شکفت چون گلِ رؤیا و دیده گفت:

«این است آن پری که ز من می نهفت رو.

خوش یافتم، که خوشتر ازین چهره ای نتافت

در خوابِ آرزو ...»

هر سو مرا کشید پیِ خویش در به در،

این خوش پسند، دیده زیباپرستِ من

شد رهنمای این دلِ مشتاقِ بی قرار،

بگرفت دستِ من.

وان آرزوی گمشده، بی نام و بی نشان

در دورگاه دیده من جلوه می نمود

در وادیِ خیال، مرا مست می دواند،

وز خویش می ربود

از دور، می فریفت دلِ تشنه مرا؛

چون بحر موج می زد و لرزان چو آب بود

وانگه که پیش رفتم، با شور و التهاب،

دیدم سراب بود!

بیچاره من، که از پسِ این جستجو، هنوز

می نالد از من این دل شیدا که: «یار کو؟

کو آن که جاودانه مرا می دهد فریب؟

بنما کجاست او ...»

هوشنگ ابتهاج

بخشی از این ترانه را با صدای دلنشین استاد علیرضا افتخاری گوش دهید:

ارسال های توصیه شده