زمختی یعنی ندانستن قدر لحظه‌ها!

[samane98]

ته پیاز و رنده رو پرت کردم توی سینک، اشک از چشم و چارم جاری بود. در یخچال رو باز کردم و تخم مرغ رو شکستم روی گوشت، روغن رو ریختم توی ماهیتابه و اولین کتلت رو کف دستم پهن کردم و خوابوندم کف‌ش، برای خودش جلز جلز خفیفی کرد که زنگ در را زدند.

پدرم بود. بازم نون تازه آورده بود. نه من و نه اصغر، حس و حال صف نونوایی نداشتیم. می‌گفت نون خوب خیلی مهمه! من که بازنشسته‌ام، کاری ندارم، هر وقت برای خودمون گرفتم برای شما هم می‌گیرم. در می‌زد و نون رو همون دم در می‌داد و می‌رفت. هیچ وقت هم بالا نمی‌اومد، هیچ وقت…

دستم چرب بود، اصغر در را باز کرد و دوید توی راه پله. پدرم را خیلی دوست داشت. کلا پدرم از اون جور آدم‌هاست که بیشتر آدم‌ها دوستش دارند، این البته زیاد شامل مادرم نمی‌شود. صدای اصغر از توی راه پله می‌اومد که به اصرار تعارف می‌کرد و پدر و مادرم را برای شام دعوت می‌کرد بالا. برای یک لحظه خشکم زد. ما خانواده‌ی سرد و نچسبی هستیم. روی هم رو نمی‌بوسیم، بغل نمی‌کنیم، قربون صدقه هم نمیریم و از همه مهم‌تر سرزده و بدون دعوت جایی نمیریم. خانواده‌ی اصغر اینجوری نبود، در می‌زدند و می‌آمدند تو، روزی هفده بار با هم تلفنی حرف می‌زدند؛ قربون صدقه هم می‌رفتند و قبیله‌ای بودند. برای همین هم اصغر نمی‌فهمید که کاری که داشت می‌کرد مغایر اصول تربیتی من بود و هی اصرار می‌کرد، اصرار می‌کرد.

آخر سر در باز شد و پدر و مادرم وارد شدند. من اصلا خوشحال نشدم. خونه نامرتب بود؛ خسته بودم. تازه از سر کار برگشته بودم، توی یخچال میوه نداشتیم. چیزهایی که الان وقتی فکرش را می‌کنم خنده‌دار به نظر میاد اما اون روز لعنتی خیلی مهم به نظر می‌رسید… اصغر توی آشپزخونه اومد تا برای مهمان‌ها چای بریزد و اخم‌های درهم رفته‌ی من رو دید. پرسیدم برای چی این قدر اصرار کردی؟ گفت خوب دیدم کتلت داریم گفتم با هم بخوریم. گفتم ولی من این کتلت‌ها رو برای فردا هم درست می‌کردم. گفت حالا مگه چی شده؟

گفتم چیزی نیست، اما… در یخچال رو باز کردم و چند تا گوجه فرنگی رو با عصبانیت بیرون آوردم و زیر آب گرفتم. پدرم سرش رو توی آشپزخونه کرد و گفت دختر جون، ببخشید که مزاحمت شدیم. می‌خوای نون‌ها رو برات ببرم؟ تازه یادم افتاد که حتی بهشون سلام هم نکرده بودم. تمام شب عین دو تا جوجه کوچولو روی مبل کز کرده بودند. وقتی شام آماده شد پدرم یک کتلت بیشتر بر نداشت. مادرم به بهانه‌ی گیاه‌خواری چند قاشق سالاد کنار بشقابش ریخت و بازی بازی کرد. خورده و نخورده خداحافظی کردند و رفتند و این داستان فراموش شد و پانزده سال گذشت.

چند روز پیش برای خودم کتلت درست می‌کردم که فکرش مثل برق ازسرم گذشت: نکنه وقتی با اصغر حرف می‌زدم پدرم صحبت‌های ما را شنیده بود؟ نکنه برای همین شام نخورد؟ از تصورش مهره‌های پشتم تیر می‌کشد و دردی مثل دشنه در دلم می‌نشیند. راستی چرا هیچ وقت برای اون نون سنگک‌ها ازش تشکر نکردم؟ آخرین کتلت رو از روی ماهیتابه بر می‌دارم. یک قطره روغن می‌چکد توی ظرف

و جلز محزونی می‌کند. واقعا چهار تا کتلت چه اهمیتی داشت؟ حقیقت مثل یک تکه آجر توی صورتم می‌خورد: “من آدم زمختی هستم.” زمختی یعنی ندانستن قدر لحظه‌ها، یعنی نفهمیدن اهمیت چیزها، یعنی توجه به جزییات احمقانه و ندیدن مهم‌ترین‌ها. حالا دیگه چه اهمیتی داشت این سر دنیا وسط آشپزخانه‌ی خالی چنگال به دست کنار ماهیتابه‌ای که بوی کتلت می‌داد آه بکشم. آخ. لعنتی، چقدر دلم تنگ شده براشون؛ فقط… فقط اگر الان پدر و مادرم از در تو می‌آمدند، دیگه چه اهمیتی داشت خونه تمیز بود یا نه… میوه داشتیم یا نه… همه چیز کافی بود: من بودم و بوی عطر روسری مادرم، دست پدرم و نون سنگک…

پدرم راست می‌گفت. نون خوب خیلی مهمه. من این روزها هر قدر بخوام می‌تونم کتلت درست کنم، اما کسی زنگ این در را نخواهد زد، کسی که توی دست‌هاش نون سنگک گرم و تازه و بی‌منتی بود که بوی مهربونی می‌داد. اما دیگه چه اهمیتی دارد؟ چیزهایی هست که وقتی از دستش دادی اهمیتش را می‌فهمی…

[rz171]

چیزهایی هست که وقتی از دستش دادی اهمیتش را می‌فهمی…

 

 

:(]]

 

آره، تا چیزیو از دست ندی قدرشو نمیدونی ........

[اردیبهشت مهمان]

سمانه جان خیلی خیلی خوب بود ، ممنونم دوست خوبم . :x

ویرایش شده 14 شهریور، 1392 توسط اردیبهشت

[tmb_91]

ممنون خیلی زیبا بود

 

الان دوست دارم گریه کنم چون خیلی پیش اومده که قدر چیزهایی رو که دارم ندونستم :(]]

[Unknown]

واقعا حیف منم ادم خیلی زمخت و نچسبی هستم < خیلی سعی میکنم ولی ذات و نمیشه عوض کرد

[sarfraz3]

.....

چی بگم ...

 

 

گفتنی ها گفته شد بی منطقـی هـا بشکنم

بـــاده ء تـزویـر بـــا دیـوانــگــی هــا بشـکنـم

گــوی و ایـن میـدان نـدارد فرصـت خودکامگی

شیشهء "من"را به سنگ عاشقی ها بشکنم

[کیوان]

قدرمو کی میدونی وقتی که در میمونی

[Toktam_N]

واقعا حیف منم ادم خیلی زمخت و نچسبی هستم < خیلی سعی میکنم ولی ذات و نمیشه عوض کرد

همه چیز قابل تغییره دوست من ما هیچ محدودیتی جز افکار خودمون نداریم . پس تا دیر نشده باید خودمونو تغییر بدیم 

[ashk]

متن زیبایی بود، متشکرم

به گذشته ی ذهنم که رجوع می کنم می بینم که در زندگی بی تکلف دیروزی چقدر بار عاطفی خانواده ها پر رنگ بود

اما الان چیزهای مختلفی اثر منفی بر بار عاطفی خانواده ها دارند

من جمله: موبایل، اینترنت، کامپیوتر و ساعت ها وقتی که به پای تکنولوژی و الکترونیک و امثال این صرف میشه

کاش زندگی ها همیشه بی تکلف بود، یک زندگی از جنس زندگی سهراب سپهری.

[مارال]

متن زیبایی بود، متشکرم

به گذشته ی ذهنم که رجوع می کنم می بینم که در زندگی بی تکلف دیروزی چقدر بار عاطفی خانواده ها پر رنگ بود

اما الان چیزهای مختلفی اثر منفی بر بار عاطفی خانواده ها دارند

من جمله: موبایل، اینترنت، کامپیوتر و ساعت ها وقتی که به پای تکنولوژی و الکترونیک و امثال این صرف میشه

کاش زندگی ها همیشه بی تکلف بود، یک زندگی از جنس زندگی سهراب سپهری.[/quote

کاش،،،،،،،،.......