فلسطین، قضیتنا

[Misagh]

حسین قدیانی در وب سایت خود (قطعه 26) چه زیبا نوشت:

http://www.ghadiany.ir/?p=17475

 

یک: با همه سختی هایش، خیلی هم بی برکت نبود. خودش گر چه «شر» بود، لیکن برکاتش «خیر» می نمود. فتنه را می گویم؛ فتنه ۸۸! انصافا علاوه بر آنکه بصیرت مان را در گذر آزمون های سخت، فزونی داد، مسبب فهم بهتر ما از برخی کژتابی های تاریخ شد. فتنه نبود، گمان می کردیم ماجرای تلخ طلحه و زبیر، واقعیتی است البته آمیخته به اغراق! فتنه اما معمای تاریخ را برای ما حل کرد. بعضی آقازاده ها رسما بازیگر نقش عبدالله بن زبیر شدند. هر چند که ملت ما، هرگز لباس کوفیان بر تن نکرد. در فتنه فهمیدیم چگونه «علی (ع)» تنها شد و «چاه» مونس «آه»، لیکن از صدقه سر همین «فهم»، یوم الله ۹ دی آفریدیم، تا «حضرت ماه» تنها نماند.

 

دو: ظاهرا تا «ظهور»، ماجراها داریم با فتن رنگارنگ. فتنه دیروز تمام نشده، فتنه امروز فرا می رسد، و فتنه داخلی سرد نشده، فتنه خارجی گرم می شود. این وسط، انحراف و حلقه انحرافی هم شده قوز بالا قوز! جنگ بصیرت و فتنه، انگار تقدیر ماست. عیبی ندارد! ما راضی به رضای خدای ظهوریم. گله نمی کنیم. نق نمی زنیم. تا آماده شویم برای اقامه عدل جهانی، همین است دیگر! باید قد بکشد بصیرت مان. هر که طاووس اهل بهشت خواهد، جور فتنه ها را نیز باید بکشد! می ارزد. ما هستیم. این ندای بصیرت ماست؛ ای فتنه ها! ما را دریابید…

 

سه: دشمن، اگر تا دیروز فتنه را مشخصا علیه این کشور و آن ملت، در مرزی محدود و محدوده ای معین، تدارک می دید، نشان به نشان «فتنه شام» و پس لرزه هایش، چندی است تغییر تاکتیک داده. اولا؛ علیه همه جهان اسلام و همه جغرافیای مسلمین فتنه می کند، ثانیا؛ نوک پیکان فتنه اش، نه «مضامین ملی»، بلکه «مفاهیم فراملی» است. بگذار واضح تر بگویم: کسی با بشار اسد، به عنوان «رئیس جمهور سوریه» کاری ندارد. همچنان که کسی با ملت سوریه به عنوان «مردم سوریه» کاری ندارد. در نظرگاه دشمنان، سوریه بهترین کشور برای تغییر جغرافیای سیاسی فرهنگی غرب آسیا، و ترسیم «نقشه راه» است. گناه سوریه در نگاه غرب، موقعیت استراتژیک اما شکننده آن -لااقل در قیاس با جمهوری اسلامی- است. به همین منوال، قطعا جناب بشار، هیچ گناهی ندارد، الا اینکه پای مفهوم «مقاومت»، محکم و مانا ایستاده است. هیچ با خود اندیشه کرده اید؛ چرا فتنه شام، این همه برای ترکیه و عربستان، یک جور، و ایران و عراق، جور دیگر، مهم و حیاتی می نماید؟! حال به ترکیه و عربستان، آمریکا و اسرائیل را اضافه کنید و به ایران و عراق، روسیه و چین را. الحق ناموسی شده فتنه شام. اگر ما در «ادبیات نظامی»، «جنگ جهانی» داریم، حتما در «ادبیات سیاسی»، آنچه این روزها در سوریه می گذرد، یک «فتنه جهانی» است. فتنه ای که اسد را به نمایندگی از مقاومت می زند، و سوریه را به وکالت از اسلام.

 

چهار: فتنه شام اما حکایت فتنه ۸۸ برکات خودش را دارد. اگر فتنه ۸۸ خون در رگ های نظام جمهوری اسلامی حجامت شد، اینک نوبت تصفیه خون جهان اسلام است. تا این خون، از برخی ناپاکی ها، پاک نشود، خبری از «بهار» نیست. «امیدوارانه» بخواهم بنویسم، باید اذعان کنم؛ فتنه شام هم حکایت فتنه ۸۸ می گردد و می گردد و می گردد، عاقبت یوم الله ۹ دی خود را پیدا می کند، لیکن «واقع بینانه» بخواهم بنویسم، باید به یادتان بیاورم؛ فتنه شام، فتنه ای جهانی است، و به آن زودی ها که ما به ۹ دی رسیدیم، به یوم الله بصیرت و روز نصرت نمی رسد. در فتنه شام، برخلاف فتنه هشتاد و اشک، «خواص بی بصیرت» یا «سران فتنه»، نامزدهای مغلوب و مفلوک انتخابات ریاست جمهوری نیستند، بلکه رسما رئیس جمهور ترکیه تشریف دارند! مهندس و شیخ نیستند، «رجب طیب اردوغان» اند! «ملک عبدالله» اند! سطح شان بالاتر است! یا کلیددار کعبه اند، یا در وهم رهبری جهان اسلام! آش ۸۸ باور بفرمایید اینقدر شور نبود!

 

پنج: من حتی فتنه ۸۸ هم متوجه نشدم که چرا صدر اسلام، بعضی امرای بلاد آن روزگار، اینقدر عاجز بودند از درک اهم و مهم! به برکت فتنه، زوایای تاریکی از قصه های صدر اسلام برایم روشن شد، لیکن نه همه زوایا! فتنه شام اما عجیب کلاس بصیرت است. جناب اردوغان، حاضر است با آمریکا و اسرائیل متحد شود و علیه اسد بشورد، لیکن حاضر نیست کمکی به جبهه «فجر ۵» کند! حتی به این هم راضی نیست که به خاطر گل روی قدس، این همه تروریست عازم سوریه نکند! به راستی، این اردوغان، همان اردوغانی است که هر از گاه، دلش برای آرمان قدس تنگ می شود و وسط سخنرانی نتانیاهو به اعتراض بلند می شود؟! جهل است، خیانت است، کج فهمی است، نادانی است، خوش خدمتی است… چیست این همه نعل وارونه رجب طیب؟! من فرض را بر این می گیرم که رئیس جمهور ترکیه، با دلیل یا بی دلیل، کینه های دیر و دور از بشار اسد دارد. سئوال اساسی این جاست؛ دعوای اخوانی و غیر اخوانی، آیا از جنگ اسرائیل با قدس، مهم تر است؟! و آیا بشار اسد، از نتانیاهو خطرناک تر است؟! چگونه قدس با اسرائیل تحمل می شود، لیکن سوریه با رئیس جمهور قانونی اش، نه؟! گیرم برای اسلام اردوغانی، بشار اسد، موجود خطرناکی باشد، اما این خطر چقدر جدی است که از دیو غاصب قدس، فرشته هم پیمان علیه اسد ساخته؟!

 

شش: آری، باورش برایم سخت بود؛ آخر چگونه خوارج، جنگ با «علی (ع)» را به نبرد با معاویه ترجیح دادند، و با آنهمه سابقه صوری و لاحقه ظاهری، در تشخیص سره از ناسره و تمایز درست از نادرست دچار کج فهمی شدند؟! نه جبهه را فهمیدند و نه جبهه بندی را؟! تا اینکه دیدم داعیه دار رهبری جهان اسلام، -بخوانید اسلام آمریکایی!- جنگ با نماینده مقاومت را به نبرد با غاصبین قدس، برتری می دهد. اسمش را هم گذاشته: «جنگ با دیکتاتور سوریه!» و در توهم قابلگی، سخن از زایمان می راند! جناب رجب، اما بیش از آنکه «قابله» باشد، «قبیله گرا» است. قبیله گرایی که افق دیدش، قبله اول مسلمین نیست. ما تا دیروز، ترکیه را به «جذب توریست» می شناختیم، امروز به «اعزام تروریست». تروریست ها در سوریه، نسل کشی نکنند، زایمان پیشکش! بچه هر قومی را مامای همان قوم، دنیا می آورد، نه تروریست ها! شمشیر، تیغ جراحی نیست! «تولد»، آن بود که در مصر و یمن و لیبی و اردن و تونس رخ داد. تولد در بحرین رخ خواهد داد. تولد به رخداد «بیداری اسلامی» می گویند. بیداری اسلامی، بیداری شیعه و سنی و اخوانی و غیر اخوانی نیست؛ بیداری همه مسلمین است. همه آن مسلمینی که سفارتخانه اسرائیل را تسخیر می کنند و از دول بیداری اسلامی، باز شدن گذرگاه رفح را مطالبه دارند. همه آن مسلمینی که به آزادی قدس شریف فکر می کنند. همه آن مسلمینی که «فلسطین، قضیتنا»، بلندترین آرمان شان است. بشار اسد و مردم سوریه، دیری است در خط مقدم جبهه «فلسطین، قضیتنا»، مردانه ایستاده اند. آقای اردوغان باید جبهه خودش را مشخص کند! وقتی اسد در «جولان» است، اردوغان، همان به در اعتراض به «حریم سلطان» جولان دهد!!

 

*** *** ***

 

«با همه سختی هایش، خیلی هم بی برکت نبود. خودش گر چه «شر» بود، لیکن برکاتش «خیر» می نمود. فتنه را می گویم؛ فتنه شام!» آن روز حتما شام تیره به سحر رسیده…